Salvum ne fac, Deus: * quóniam intravérunt aquæ usque ad ánimam meam.
Infíxus sum in limo profúndi: * et non est substántia.
Veni in altitúdinem maris: * et tempéstas demérsit me.
Laborávi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: * defecérunt óculi mei, dum spero in Deum meum.
Multiplicáti sunt super capíllos cápitis mei, * qui odérunt me gratis.
Confortáti sunt qui persecúti sunt me inimíci mei injúste: * quæ non rápui, tunc exsolvébam.
Deus, tu scis insipiéntiam meam: * et delícta mea a te non sunt abscóndita.
Non erubéscant in me qui exspéctant te, Dómine, * Dómine virtútum
Non confundántur super me * qui quærunt te, Deus Israël.
Quóniam propter te sustínui oppróbrium: * opéruit confúsio fáciem meam.
Extráneus factus sum frátribus meis, * et peregrínus fíliis matris meæ.
Quóniam zelus domus tuæ comédit me: * et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
Et opérui in jejúnio ánimam meam: * et factum est in oppróbrium mihi.
Et pósui vestiméntum meum cilícium: * et factus sum illis in parábolam.
Advérsum me loquebántur, qui sedébant in porta: * et in me psallébant qui bibébant vinum.
Ego vero oratiónem meam ad te, Dómine: * tempus benepláciti, Deus.
